Lieve allemaal,

Al een week in Ghana. Wat een gek idee, ik zit hier in 41 graden en jullie zitten daar in de ijs kou! Vrijdag wordt het zelfs 44 graden heb ik gehoord. Ik moet zeggen dat de hitte me meevalt. De upper east region is heel erg droog waardoor je minder last hebt van de hitte. In Accra was dat wel even anders, het moment dat ik uit het vliegtuig stapte was mijn lichaam bedekt met een plakkerig laagje zweet. In maart wordt het helemaal feest want dan kunnen de temperaturen oplopen tot wel 50 graden! Ik kan het zelf niet geloven maar dat is wat ze hier zeggen. We gaan het meemaken. Gelukkig heb ik een maand de tijd om aan de 40 graden te wennen dus dan zullen die 10 extra er ook nog wel bij kunnen.

Na lang wachten op vrijdag werden we plots naar de gastgezinnen gebracht. De gastgezinnen zitten dichtbij de youth harvest foundation in de community genaamd Zaare. Twee matrassen gingen mee op het dak en ook de fiets waar ik om had gevraagd was al aanwezig en ging mee in de achterbak. Hierbij had ik niet verwacht dat dit zo snel al zou gebeuren! Fijn!

Eerst reden we naar het gastgezin van Loek. Buiten stonden twee jongens groene verfkwasten schoon te maken, maar eenmaal binnen werd al snel duidelijk dat de kamer van Loek speciaal voor hem geverfd was. Maar goed dat het zo warm is want de verf was nog maar op een paar plekjes nat. Het matras werd in de, verder lege en kale, kamer gelegd en al gauw gingen we op weg naar mijn gastgezin. Deze bleek op nog geen minuut lopen van Loek te zitten. Het huis is nieuw en gebouwd van stevigere materialen dan andere huizen. Ik werd voorgesteld aan de gastvader en ze lieten me mijn kamer zien. Vergeleken met Loek verkeer ik in een ‘luxe’; ik heb een ventilator aan het plafond hangen en twee stoelen met een tafeltje. Het matras werd in een hoek gelegd en samen met Mohammed, de gastvader, heb ik meteen mijn klamboe opgehangen. Het huis is gebouwd in een vierkant dus op de binnenplaats wordt gekookt, gewassen en gespeeld. Omdat het geld op was is maar één hoek van het huis afgebouwd. De rest komt als er weer geld is. Dit is jammer voor mij want er is ook een ruimte gemaakt voor de douche en een ‘westerse’ wc. Helaas, geld op, dus nog niet af.

Het douchen gebeurd nu dus net buiten het huis tussen vier betonnen muren. Deze zijn helaas net te laag waardoor ik er met mijn schouders en hoofd bovenuit kom. Terwijl je dus in de open lucht emmertjes over jezelf heen staat te scheppen kun je ondertussen zwaaien en een praatje maken met de buren. ’s Ochtends is dit wel heel mooi omdat ik dan de opkomende ochtendzon tussen de grote baobab bomen door zie komen. Naar de wc gaan doe je maar op een plek waar het je uitkomt. Ergens in de open lucht of achter een afgebrokkeld of niet afgebouwd huis.

Mohammed is een hele aardige (jonge) man ( hij vertelde dat hij 23 is maar dit kan ik nog steeds niet geloven!) Hij kan goed engels dus ik praat veel met hem. De gastmoeder is ook nog jong maar kan geen engels. Ze zegt dan ook weinig tegen me en kijkt me niet veel aan. De laatste twee dagen is het al wel iets meer dus ik hoop dat het na een tijd meer komt. Ze hebben vier kleine kindjes die duidelijk ook nog aan me moeten wennen. Ik zelf moet duidelijk aan het eten wennen, wat hier erg eenzijdig is en niet altijd mijn smaak. Tot nu toe heb ik twee verschillende gerechten gekregen; rijst met een soort saus van tomatenpuree, ui en spicy kruiden. Of een soort dik deeg met dezelfde saus van tomatenpuree, ui en spicy kruiden. Jammer van die spicy kruiden want daardoor is het voor mij al een stuk minder. Misschien leer ik nu dan toch echt spicy eten! Joep ook weer blij!

Water wordt hier gedronken uit zakjes van een halve liter. Met je tanden scheur je een hoekje eraf en op deze manier drink je het zakje leeg. Hierdoor drink je binnen de kortste keren een paar liter weg. Wat ook zeker niet verkeerd is met deze hitte. Niet alle zakjes zijn even lekker. Sommigen smaken heel erg chemisch en naar plastic, alsof het bedrijf wil laten merken dat ze gezuiverd zijn. Dat wordt dus nog even een zoektocht naar de beste smaak want zoals ik heb gehoord zijn er van de zakjes water veel verschillende soorten.

Ja je kunt wel stellen dat mijn leven hier op bijna alle punten anders is dan het leven in Nederland. Het eten, het drinken, het douchen, de wc, het ritme, het landschap, het klimaat, de taal, ga zo maar door. Het is geen vakantieplek. Nee dit is waar men woont en leeft. Geen zwembad in de buurt ondanks 40 graden, niet even een lekker koud biertje drinken. Vooral op het kantoor bezig zijn of thuis vooral niet teveel doen omdat dit te warm is. Jullie zullen het niet geloven maar ik ga rond half tien/tien uur naar mijn bed en wordt om 6 uur wakker van de rondscharrelende kippen, koeien, varkens en geiten onder mijn raam. Een prima ritme wel maar nog steeds wennen dat het zo ontzettend anders is. Zo kan het leven ook zijn.

Het Ghana tempo is vooral langzaam, rustig aan, niet te snel en dus veel wachten. Ik ben nu al bijna een week op kantoor en per dag kom ik een klein stapje verder met mijn onderzoek. Waar ik heel graag 5 stappen had willen gaan op één dag, kom ik er hier als ik geluk heb met 1 vooruit. Ja, aanpassen en accepteren. Dat vind ik nu soms nog wat moeilijk maar het is al goed dat ik het nu weet voordat ik teveel ga verwachten en daar alleen mezelf mee heb.

Meteen op de eerste dag bij mijn gastgezin heb ik een lokale naam gekregen: Atoama. (ik weet niet precies hoe je het schrijft). Voor zover ik het heb begrepen staat ama voor vrouw en de rest om het kwade weg te jagen. Dus atoama is de goede vrouw. Dit is ongeveer wat ik ervan heb begrepen maar dat moet ik nog even precies uitzoeken. De moeder van mijn gastvader, een hele oude vrouw waarvan hij gisteren zei dat ze al 90 of 100 was (Ja leeftijd is hier niet zo precies).. Komt ’s ochtends langs mijn deur om te kijken hoe het met me gaat. “Bulika, atoama!!” (“Goedemorgen, atoama!”) Hoor ik dan voor mijn deur. “Nabaa” zeg ik terug en ik kom naar buiten. Dan kijkt ze even naar me brabbelt verder in het FraFra, de lokale taal hier, en wijst dan dat ze weer naar haar eigen huis gaat. Ja even een check-up dus of het goed gaat met de solemija: blanke.

Nou ik kan jullie vertellen dat het tot nu toe goed gaat met de solemija. Nog steeds wel aan het wennen en vooral ook aan het weinige doen maar daar zal ik mijn draai wel in vinden en maandag ga ik echt het veld in voor mijn onderzoek dus dan zal het ook wel weer anders zijn. Ik ben blij dat ik dit avontuur ben aangegaan en nu eens zie hoe het leven ook kan zijn.

Hoe gaat het daar?

Heel veel liefs!