Frisdrankfeestje

Lieve allemaal!

Zeven weken in Ghana, één jaar ouder en wederom heel wat ervaringen rijker. Nog maar vier weken veldwerk dus het stiekeme aftellen totdat mama en Sanne hier zijn is begonnen.

Het weekend van 7 maart stond in teken van een traditionele begrafenis bij het gastgezin van Colette. De moeder van haar gastvader was al een hele tijd geleden overleden maar nu pas hadden ze genoeg geld gespaard om een traditionele begrafenis te kunnen doen. Daarnaast is het nu blijkbaar het ‘begrafenisseizoen’. Hier heb ik verschillende redenen over gehoord, de een zegt dat het komt omdat het nu droog en warm is dus dan kunnen de gasten voor de begrafenis overal (lees: buiten) slapen. De ander zegt dat het komt omdat het nu droogseizoen is waardoor mensen niet hoeven te werken op het land, en dus tijd hebben om naar de begrafenis te komen. Laten we het erop houden dat de droogte een grote rol speelt in het ‘begrafenisseizoen’. Al de hele week was het bij Colette een drukke boel. Eten werd klaargemaakt, eigen bier werd gebrouwen en grote potten stonden op het vuur. Letterlijk op het vuur, drie grote stenen worden in een driehoek gelegd waar dan een grote pot tussen wordt geklemd. Hieronder wordt een vuurtje gestookt en steeds nieuw hout bij gegooid. Op vrijdag begon het ‘feest’ rond vier uur ‘s middags, de boxen werden aangezet op het hoogst mogelijke volume. Dat is een typisch Ghana dingetje; alle geluidsapparatuur moet op het hoogste volume aan, ook al wordt je dan bijna weggeblazen door het geluid. Dus zo ook de boxen bij de begrafenis. Hier verzamelden zich de kinderen uit de hele community omheen en gingen los op de (veel te) harde bas van de muziek. Pas rond 19.00 gebeurde er ook echt wat en werd het drukker. De binnenplaats van het huis was volgeladen met vrouwen die bezig waren met koken of de pito (het zelfgebrouwen bier) en anderen hadden matjes uitgerold waarop ze lagen te rusten of te slapen. Deze binnenplaats voelde voor als een veilige haven want daarbuiten was de harde muziek, de dronken mannen en de dansende kinderen. En jij als solemija kan daar niet even ongezien tussendoor lopen zonder dat de kinderen aan je hangen, de mannen met je gaan praten en je moet gaan dansen. Steeds wanneer we even genoeg hadden van het drukke dansen en de muziek gingen we weer terug naar de binnenplaats waar we ons tussen de vrouwen voegden. Buiten werd het steeds drukker en het veld leek een soort verzamelplek voor de hele community. Kleine vuurtjes werden in een grote kring eromheen gemaakt waar pannen op kwamen. Hier werd fried yam, varken en deegballen verkocht. Verder stonden mensen voornamelijk te dansen, liepen wat rond en dronken vooral veel pito. De hele sfeer die er hing is niet te omschrijven. De harde bas van de muziek, de waas die over het veld hing door het vele stof dat omhoog komt vanwege het dansen, de volle maan die hoog aan de hemel staat en zoveel licht geeft dat je een schaduw hebt. De meesten slapen tijdens een begrafenis niet. Zij gaan de hele nacht door met drums, dans en drank. Op zaterdag werd er wederom veel gedanst, gedrumd en gezongen. Het leek een grote chaos en alsof alles door elkaar liep maar volgens mij zat er wel een bepaalde orde en logica in. Voor mijn neus werd er een geit geslacht. Het bloed werd opgevangen in een bakje, wat ze daar vervolgens mee deden weet ik niet.. Ook werd er een kip hard op de grond doodgeslagen en bij de geit gelegd. Zo hebben deze twee dode beesten de hele dag in de zon gelegen. Mannen liepen rond in traditionele kleding en geweerschoten werden gelost. Al met al waren het een interessante maar ook vermoeiende avond en dag die ik niet had willen missen!

Afgelopen weekend was het mijn verjaardag! 23 jaar alweer! Nog bedankt voor de lieve berichtjes en felicitaties! Helaas heeft mijn Whatsapp de berichten van het weekend van 13 t/m 15 maart niet ontvangen dus die berichtjes heb ik nooit gezien..

Op zaterdag zijn we met een aantal vrijwilligers van de Youth Harvest Foundation uit eten geweest bij een wat ‘luxer’ restaurant. Hier heb ik een heerlijke pizza op, wat zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen begrijpen, op zich al een klein feestje was. Hierna zijn we doorgegaan naar het Black Star Hotel, hier is elke zaterdag avond disco avond. Toen we rond 11 uur binnenkwamen waren er nog niet zoveel mensen, maar dat leek niemand iets uit te maken. Wel of niet druk: er wordt sowieso gedanst. Ja, de hele avond wordt er gedanst en zitten op een stoel is er niet echt bij. Het was leuk en we hebben ons goed vermaakt maar wel weer een heel andere manier van uitgaan. Iedereen danst met elkaar en wil graag met elkaar dansen. Zo ook met jou. Dit was soms moeilijk in te schatten omdat ik dan niet zeker wist of ze het deden om het dansen, om jou als meisje of vanwege het feit dat je een solemija bent. Rond drie uur zijn we teruggegaan naar het guesthouse dat we hadden geboekt in de stad. Omdat we zelf te ver buiten de stad wonen was dit een betere optie én ze hadden een normale douche! Heerlijk! Helaas werd ik op mijn eigen verjaardag om 07.00 wakker omdat dit natuurlijk mijn ritme is hier. Na nog een uurtje in bed gelegen te hebben toch besloten eruit te gaan en lekker uitgebreid te douchen. Dus ik sta goed en wel in de douche en draai de kraan open.. maar je raadt het al. Het mocht dan wel mijn verjaardag zijn maar het blijft Ghana. Het water was afgesloten.. Ja toch weer douchen met een emmertje. Gelukkig had ik de avond van tevoren al even onder de douche gestaan dus ik heb er wel een keer van kunnen genieten. Na een lekker ontbijt zijn we Nanda uit gaan zwaaien die weer terug gaat naar Nederland. Daarna zijn we drinken en lekkers gaan kopen voor het ‘feestje’ bij mij thuis.

Toen ik thuis kwam en er niet echt reactie kwam vanuit Mohammed of zijn vrouw(die overigens nog steeds weinig tot niks zegt) had ik er even een hard hoofd in. Misschien iets te enthousiast geweest met al die flessen frisdrank en koekjes.. Terwijl ik zit te skypen in mijn kamer hoor ik opeens harde muziek. Ik loop naar buiten en daar blijkt dat Mohammed zijn enorme geluidsinstallatie buiten heeft neergezet en op het maximale volume lokale muziek afspeelt. Muziek werkt hier als een soort magneet, binnen de kortste keren stond het hele binnenplaatsje vol met kleine kinderen die mij, Colette en Loek verwachtingsvol aankeken. Mohammed had tegen me gezegd dat hij zo terug zou zijn maar was ondertussen al een half uur verdwenen. Ja daar zaten we dan, geen idee wat te doen en of Mohammed nog wel terug zou komen. Opeens was Mohammed weer terug, met in zijn hand een cadeautje en een grote zak met allemaal kleine zakjes drinken. De zakjes drinken moest ik uitdelen aan de kinderen en het cadeautje was voor mij. “Because this is what you always do in your country, I got you a present.” Blij verrast pak ik het cadeautje uit wat een heerlijk ‘kitch’ lijstje blijkt te zijn met ‘Happy birthday’ erop. Op de achterkant van het lijstje had hij zijn naam geschreven. Super lief! Hierna hebben de kinderen een ‘Happy birthday’ liedje voor me gezongen waarna de muziek weer hard aan ging en de kinderen begonnen te dansen. Langzaamaan kwamen ook de oudere mensen langs die ik had uitgenodigd. Iedereen werd voorzien van een bekertje (of drie) frisdrank en wat lekkers en heeft meegedanst op de harde muziek. Alcohol werd er niet gedronken want Mohammed en zijn gezin zijn moslim. Een echt frisdrankfeestje dus! Rond acht uur was het feestje voorbij en de rust weder gekeerd. Ja, ik kan zeker zeggen dat ik een leuke Ghanese verjaardag heb gehad!

Dat waren wel weer de hoogtepunten van afgelopen twee weken dus ik stop er voor nu weer even mee.

Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat en tot over vijf weekjes alweer!

Liefs

Marktdag

Een drukkende warmte, opwaaiend stof en zand, de zon die fel in je ogen schijnt en een massa mensen. De geur van verbrandend afval gemengd met zo nu en dan een sterke, ingedrongen zweetlucht of etenslucht. Vrouwen die voorbijkomen met op het hoofd de goederen die zij meedragen om te verkopen of gekocht hebben. Op de rug wordt een kind in een draagdoek meegenomen. Vrouwen, mannen en kinderen die in de schaduw liggen te slapen. Prijzen die worden geroepen. Geiten die gillen als kleine kinderen zijn met de poten aan elkaar gebonden en liggen dubbelgevouwen in manden achterop fietsen, bovenop auto’s of gewoon onder de arm. Ezels die voort gedreven worden door een zweep of stokslagen en kippen die met de poten ondersteboven aan het stuur hangen of met tien bij elkaar in een houten mand zitten. Alles lijkt mogelijk te zijn op de markt. Of je er nou lopend doorheen wilt of met de scooter. Geen probleem. Zelfs een auto blijkt niet onmogelijk te zijn. Af en toe hard toeteren en men verplaatst uiteindelijk vanzelf wel, waarschijnlijk voornamelijk om geen handen of voeten te beschadigen.

Het is weer marktdag.

Uit de omgeving Bolgatanga komt men eens in de drie dagen bij elkaar voor de marktdag. Spullen worden gekocht en verkocht. De markt lijkt een chaos maar in deze chaos zit een bepaalde mate van orde. Zo heeft elk deel van de markt een eigen product dat wordt verkocht. Het ene deel bestaat uit kleine parasolletjes met grote bakken gevuld met onder andere rijst, bonen en mais. Vrouwen scheppen kleine bakjes eruit en laten die op een meter hoogte weer terug in de bak vallen. Kleine schilfertjes wapperen weg. Een ander deel is geweid aan huisgerei. De kramen, bestaande uit houten stokken en een zeil puilen uit van plastic tonnen, emmers, bakjes, bordjes en bekertjes. Ook schoenen zijn goed vertegenwoordigt. Namaak schoenen, sandalen en slippers van merken als Nike, Adidas en Reebok zijn hier te vinden. Het vogel gedeelte is bezaaid met veren van de parelhoenen, kippen en hanen. Ja voor elk wat wils wat. Aan het einde van een warme dag, waarbij de wind aanvoelt als de warme lucht uit een oven die in je gezicht slaat, is het tijd om naar huis te gaan. Spullen worden gepakt en rommel wordt achtergelaten. Wanneer je dan zo terug kijkt naar de marktplek lijkt dit op niet veel meer dan een rommelige vlakte met hier en daar een uit hout bestaand hutje.

Het Afrikaanse leven

Lieve allemaal,

Ondertussen al een maand in Ghana! De tijd gaat snel! Ondanks de temperaturen van rond de 45 graden heeft het van de week ook geregend. Wat een heerlijke afkoeling was dat. Dikke regendruppels kwamen uit de hemel vallen en waren binnen een uur niet meer te zien. Maar voor afkoeling zorgde het zeker! Ik vind het lastig om weer een nieuwe blog te schrijven omdat alles voor mij ondertussen al zo normaal is geworden. Maar ik zal wat hoogtepuntjes uitlichten voor jullie!

Het is gek hoe snel iets eigenlijk went. Waar ik eerst de TZ (het deegpapje dat ik elke avond krijg) met grote moeite op kreeg, eet ik hem nu in een keer op zonder enige moeite. Ik begin het zelfs lekker te vinden! Daarnaast is het eten nog steeds wel heel erg eenzijdig, TZ in de avond en rijst in de middag. Maar goed dat er een smoothie bar in de stad zit om op die manier wel aan de nodige vitamientjes te komen. In deze vier weken tijd heb ik één keer een stukje vlees op, dit was dan ook een erg lekker stukje vlees maar erg om geen vlees of vis te eten vind ik het niet.

Waarom?

Omdat ik laatst even op bezoek ging bij Loek en terwijl ik door de poort stapte werd ik begroet door een levenloos varken waarvan de keel was doorgesneden. “O. Hallo varken”. De gastmoeder en haar zoon stonden voorovergebogen, met gestrekte benen en een kromme rug, het beest schoon te schrapen. Met een klein scheermesje in de hand werd het overtollige haar en huid van het beest afgeschraapt. Ondertussen werd dit weggespoeld met water wat dus zorgde voor een viezig goedje op de grond. Na een kwartier werd het beest gewassen met water en zeep. Ook dit leek mij een beetje overbodig want het lag nog steeds op die vieze grond.. Daarna was het pas echt feest; de kop ging eraf. Kleine straaltjes bloed en wittig vocht drupten uit de afgesneden nek van het beest. Dit alles vond ik aardig heftig om te zien. Ik dacht dat ik er wel tegen kon, een dood beest, maar een dood beest bij de slager of op de markt is toch net wat anders dan een beest dat net pas dood is en alle stappen nog moet ondergaan. Want hier was het feest nog niet afgelopen, de vrouw draait het varken een kwartslag zodat het op de rug komt te liggen, met stijve poten wijzend naar de hemel wordt het mes in de buik gezet en zo open gesneden van boven naar onder. Hier ben ik afgehaakt. De aanblik van ingewanden die er langzaam uit tevoorschijn kwamen, en daarnaast de indringende geur van het dode vlees werd me toch iets teveel. Ook de gedachte dat dit beest het menselijk afval eet was niet heel smakelijk.

Nee ik mis het vlees hier niet perse.

Ik heb er foto’s van gemaakt en zal ze hierop zetten. Ik waarschuw want het is niet perse leuk om naar te kijken. Maar dit is wel het Afrikaanse leven!

Samen met Loek ben ik in het weekend van 14 februari naar Karimenga gegaan, de community waar we de eerste twee nachten ook hadden geslapen. We wilden even weg uit deze community en even een andere omgeving. Dit was een heel goed idee want het was een heel fijn weekend. We hebben zelf ons eigen eten gekookt wat resulteerde in een maaltje met veel groenten en gekookte yam(vergelijkbaar met aardappel). Het eten met mes en vork was alweer een aantal weken geleden dus dat was even wennen. Daarnaast was het eten aan een normale tafel met z’n allen ook weer een fijne gelegenheid. Na het eten hebben we nog lekker nagetafeld tot Ibrahim voorstelde dat we vanavond wel op het dak konden slapen als we wilden. Ja, graag! Heerlijk in deze hitte en onder die prachtige sterrenhemel. Zo gezegd zo gedaan. Er werd een klamboe zo groot als een tent op het dak neergehangen om de muggen buiten te houden. Onder deze prachtige sterrenhemel hebben we een filmpje liggen kijken op de laptop en het laatste wat ik die avond zag voordat ik een koele nacht tegemoet ging, waren de duizend schitterende sterren boven me.

Afgelopen weekend ben ik een dagje op en neer geweest naar Paga, in het noordelijkste puntje van Ghana. Het stadje waar je de grens over kan naar Burkina Faso, kon ik dat land ook bijna van m’n lijstje strepen! Paga staat bekend om de heilige krokodillen die daar te zien zijn. In het meer leven zo’n 200 heilige krokodillen. Niet alleen zien, ook het aanraken van zo’n beest is mogelijk. Natuurlijk was dit een lekkere toeristische attractie en waarbij de krokodillen er niet meer voor op of om kijken. Elke toerist betaalt geld om een kip te kopen. Hiermee wordt de krokodil gelokt en daarna tevreden gesteld. Vervolgens mag je met de camera gereed de krokodil van de achterkant benaderen en erop gaan zitten, de staart vasthouden en vooral lachen naar de camera. Ik moest toch wel even slikken toen de gids zei dat we hem echt niet van voren moesten benaderen. Ja die beesten blijven gevaarlijk. Het kippetje werd dan ook met één hap naar binnen gewerkt. Daarnaast bleek dat terwijl ik naast de ene krokodil zat er achter met in het water nog een krokodil lag, op nog geen 10 meter afstand. Maar uiteraard heeft dit wel weer een mooi plaatje en een leuke ervaring opgeleverd. Ik leef nog, heb al m’n handen en voeten nog en ik kan wel zeggen dat ik een krokodil heb geaaid.

Komend weekend staat er een weekendje Tamale gepland. Samen met Colette, Nanda, Loek en Menno gaan we er een weekendje ‘tussenuit’. De lodge die we hebben gereserveerd is net nieuw gebouwd en elke kamer heeft een stromende douche en een normaal toilet! Daar kijk ik nu al naar uit! Het wassen van je haren met een emmertje is namelijk toch best lastig en een gedoe.

Naast al deze weekendjes en uitstapjes is er natuurlijk ook nog mijn onderzoek. Die gaat tot nu toe goed. Ik heb al een aantal interviews gedaan met verschillende leraren en op scholen meegelopen. Ik ben er nog lang niet maar het is een hele goede start!

Dat was m weer even voor nu!

Hoe is het in ons koude kikkerlandje?

Hele dikke kusjes

Kleine update

Ha lieve allemaal!

Even een kort berichtje van deze solemija. Vandaag de eerste scholen bezocht en met de eerste leraren gesproken. Daarmee heb ik al interviews gepland dus het onderzoek komt nu dan echt van de grond. Het is nog wel langzaam opstarten en er zijn nog steeds wel wat opstart problemen maar ik hoop dat die snel opgelost zijn. Rekening houdend met het Ghana tempo natuurlijk.

Om even kort antwoord te geven op jullie vragen:

De wc, ook wel: afgebrokkelde muren, stinkt niet want de varkens komen als een soort stofzuiger achter je aan en ruimen alles netjes op. Zo heb ik ze van de week zelfs eerst weg moeten jagen van het ‘toiletgebouw’ voordat ik naar de wc kon. Zodra ik weg was glipte het beest weer achter me langs en had ook weer een lekker snackje voor de dag. Zo wordt het leven dus mooi gerecycled. Ik eet mijn eten. De varkens eten mijn ‘afval’. Wij eten het varken. Ja zo is de cirkel compleet.

Mijn rug. Tja dat blijft een spannend puntje. Heb me er de eerste paar dagen enorm druk om gemaakt en doe dat soms nog steeds. Hier met een hernia rondlopen zou niet te doen zijn. Ik doe nu wèl elke dag mijn oefeningen om de gemoedstoestand wat rustiger te maken. Verder niet al te gekke dingen doen en goed luisteren naar mijn lichaam. Gelukkig is het vaak zo warm dat je niet eens gekke dingen kan en wil doen. Dat scheelt dan weer!

Daarnaast heb ik gezien dat papa en Hans en Jon mij fotoruimte cadeau hebben gegeven! Super lief, dankjewel! Op dit moment heb ik ruimte voor 500 foto’s dus ik denk dat dat voor nu wel even genoeg moet zijn. Mama zei al dat er enorm veel reclame wordt gemaakt om mij fotoruimte te doneren, maar dat is op dit moment dus eventjes niet meer nodig!

Dat was het weer even voor vandaag! Ik zal morgen nog wat foto’s uploaden zodat jullie een beter beeld krijgen van mijn leven hier!

Heel veel liefs vanuit het warme Ghana en ik ben heeel jaloers op de mensen die aanstaande vrijdag lekker gaan carnavallen! Veeeel plezier, geniet ervan en drink vooral veel biertjes op mij!

Ghana tempo

Lieve allemaal,

Al een week in Ghana. Wat een gek idee, ik zit hier in 41 graden en jullie zitten daar in de ijs kou! Vrijdag wordt het zelfs 44 graden heb ik gehoord. Ik moet zeggen dat de hitte me meevalt. De upper east region is heel erg droog waardoor je minder last hebt van de hitte. In Accra was dat wel even anders, het moment dat ik uit het vliegtuig stapte was mijn lichaam bedekt met een plakkerig laagje zweet. In maart wordt het helemaal feest want dan kunnen de temperaturen oplopen tot wel 50 graden! Ik kan het zelf niet geloven maar dat is wat ze hier zeggen. We gaan het meemaken. Gelukkig heb ik een maand de tijd om aan de 40 graden te wennen dus dan zullen die 10 extra er ook nog wel bij kunnen.

Na lang wachten op vrijdag werden we plots naar de gastgezinnen gebracht. De gastgezinnen zitten dichtbij de youth harvest foundation in de community genaamd Zaare. Twee matrassen gingen mee op het dak en ook de fiets waar ik om had gevraagd was al aanwezig en ging mee in de achterbak. Hierbij had ik niet verwacht dat dit zo snel al zou gebeuren! Fijn!

Eerst reden we naar het gastgezin van Loek. Buiten stonden twee jongens groene verfkwasten schoon te maken, maar eenmaal binnen werd al snel duidelijk dat de kamer van Loek speciaal voor hem geverfd was. Maar goed dat het zo warm is want de verf was nog maar op een paar plekjes nat. Het matras werd in de, verder lege en kale, kamer gelegd en al gauw gingen we op weg naar mijn gastgezin. Deze bleek op nog geen minuut lopen van Loek te zitten. Het huis is nieuw en gebouwd van stevigere materialen dan andere huizen. Ik werd voorgesteld aan de gastvader en ze lieten me mijn kamer zien. Vergeleken met Loek verkeer ik in een ‘luxe’; ik heb een ventilator aan het plafond hangen en twee stoelen met een tafeltje. Het matras werd in een hoek gelegd en samen met Mohammed, de gastvader, heb ik meteen mijn klamboe opgehangen. Het huis is gebouwd in een vierkant dus op de binnenplaats wordt gekookt, gewassen en gespeeld. Omdat het geld op was is maar één hoek van het huis afgebouwd. De rest komt als er weer geld is. Dit is jammer voor mij want er is ook een ruimte gemaakt voor de douche en een ‘westerse’ wc. Helaas, geld op, dus nog niet af.

Het douchen gebeurd nu dus net buiten het huis tussen vier betonnen muren. Deze zijn helaas net te laag waardoor ik er met mijn schouders en hoofd bovenuit kom. Terwijl je dus in de open lucht emmertjes over jezelf heen staat te scheppen kun je ondertussen zwaaien en een praatje maken met de buren. ’s Ochtends is dit wel heel mooi omdat ik dan de opkomende ochtendzon tussen de grote baobab bomen door zie komen. Naar de wc gaan doe je maar op een plek waar het je uitkomt. Ergens in de open lucht of achter een afgebrokkeld of niet afgebouwd huis.

Mohammed is een hele aardige (jonge) man ( hij vertelde dat hij 23 is maar dit kan ik nog steeds niet geloven!) Hij kan goed engels dus ik praat veel met hem. De gastmoeder is ook nog jong maar kan geen engels. Ze zegt dan ook weinig tegen me en kijkt me niet veel aan. De laatste twee dagen is het al wel iets meer dus ik hoop dat het na een tijd meer komt. Ze hebben vier kleine kindjes die duidelijk ook nog aan me moeten wennen. Ik zelf moet duidelijk aan het eten wennen, wat hier erg eenzijdig is en niet altijd mijn smaak. Tot nu toe heb ik twee verschillende gerechten gekregen; rijst met een soort saus van tomatenpuree, ui en spicy kruiden. Of een soort dik deeg met dezelfde saus van tomatenpuree, ui en spicy kruiden. Jammer van die spicy kruiden want daardoor is het voor mij al een stuk minder. Misschien leer ik nu dan toch echt spicy eten! Joep ook weer blij!

Water wordt hier gedronken uit zakjes van een halve liter. Met je tanden scheur je een hoekje eraf en op deze manier drink je het zakje leeg. Hierdoor drink je binnen de kortste keren een paar liter weg. Wat ook zeker niet verkeerd is met deze hitte. Niet alle zakjes zijn even lekker. Sommigen smaken heel erg chemisch en naar plastic, alsof het bedrijf wil laten merken dat ze gezuiverd zijn. Dat wordt dus nog even een zoektocht naar de beste smaak want zoals ik heb gehoord zijn er van de zakjes water veel verschillende soorten.

Ja je kunt wel stellen dat mijn leven hier op bijna alle punten anders is dan het leven in Nederland. Het eten, het drinken, het douchen, de wc, het ritme, het landschap, het klimaat, de taal, ga zo maar door. Het is geen vakantieplek. Nee dit is waar men woont en leeft. Geen zwembad in de buurt ondanks 40 graden, niet even een lekker koud biertje drinken. Vooral op het kantoor bezig zijn of thuis vooral niet teveel doen omdat dit te warm is. Jullie zullen het niet geloven maar ik ga rond half tien/tien uur naar mijn bed en wordt om 6 uur wakker van de rondscharrelende kippen, koeien, varkens en geiten onder mijn raam. Een prima ritme wel maar nog steeds wennen dat het zo ontzettend anders is. Zo kan het leven ook zijn.

Het Ghana tempo is vooral langzaam, rustig aan, niet te snel en dus veel wachten. Ik ben nu al bijna een week op kantoor en per dag kom ik een klein stapje verder met mijn onderzoek. Waar ik heel graag 5 stappen had willen gaan op één dag, kom ik er hier als ik geluk heb met 1 vooruit. Ja, aanpassen en accepteren. Dat vind ik nu soms nog wat moeilijk maar het is al goed dat ik het nu weet voordat ik teveel ga verwachten en daar alleen mezelf mee heb.

Meteen op de eerste dag bij mijn gastgezin heb ik een lokale naam gekregen: Atoama. (ik weet niet precies hoe je het schrijft). Voor zover ik het heb begrepen staat ama voor vrouw en de rest om het kwade weg te jagen. Dus atoama is de goede vrouw. Dit is ongeveer wat ik ervan heb begrepen maar dat moet ik nog even precies uitzoeken. De moeder van mijn gastvader, een hele oude vrouw waarvan hij gisteren zei dat ze al 90 of 100 was (Ja leeftijd is hier niet zo precies).. Komt ’s ochtends langs mijn deur om te kijken hoe het met me gaat. “Bulika, atoama!!” (“Goedemorgen, atoama!”) Hoor ik dan voor mijn deur. “Nabaa” zeg ik terug en ik kom naar buiten. Dan kijkt ze even naar me brabbelt verder in het FraFra, de lokale taal hier, en wijst dan dat ze weer naar haar eigen huis gaat. Ja even een check-up dus of het goed gaat met de solemija: blanke.

Nou ik kan jullie vertellen dat het tot nu toe goed gaat met de solemija. Nog steeds wel aan het wennen en vooral ook aan het weinige doen maar daar zal ik mijn draai wel in vinden en maandag ga ik echt het veld in voor mijn onderzoek dus dan zal het ook wel weer anders zijn. Ik ben blij dat ik dit avontuur ben aangegaan en nu eens zie hoe het leven ook kan zijn.

Hoe gaat het daar?

Heel veel liefs!

De eerste dagen!

Hallo lieve allemaal,

Mijn eerste berichtje vanuit Bolgatanga in de upper east region van Ghana. Ik zit hier ondertussen al drie dagen maar ben nog niet aangekomen bij mijn gastgezin. Vanmiddag worden we als het goed is naar het gastgezin gebracht en weet ik eindelijk wat ik de komende tien weken mijn huis ga noemen en kan ik mijn koffer uitpakken.

De afgelopen dagen waren en zijn nu nog steeds wennen. Alles is nieuw en iedereen doet z’n eigen ding. Omschakelen naar een totaal ander leven dan wat je gewend bent. Ik dacht dat ik heel wat gewend was maar merk nu dat dit weer een andere soort van leven is. Primitief, back to the basics. Stromend water is er niet dus als je wilt douchen moet je een grote emmer pakken waarbij je het water uit een grote pot schept. En dit vervolgens met een klein bakje over jezelf heen giet. Niet overal is stroom en deze kan dan ook regelmatig uitvallen. Ik heb gisteren mijn hoofdlamp al mogen gebruiken om de wc te vinden. Dankjewel Ton en Maria! Maar elk nadeel heeft ook zijn voordeel. De sterrenhemel is hier prachtig! Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien en ze zijn allemaal heel helder. Het is alsof je naar een plaatje kijkt maar je later beseft dat dit echt is. Ik sta hier in Ghana te kijken naar een van de mooiste sterrenhemels die ik ooit heb gezien. Ook de maan is bijzonder, de maan is gedraaid waardoor het lijkt alsof er een lachend gezichtje op je neerkijkt.

Op het vliegveld zag ik Loek, de jongen die ook een onderzoek gaat doen voor de Youth Harvest Foundation. In Accra werden we opgehaald door Vic waar we een nachtje hebben geslapen. Daar zat ook een ander meisje van OntmoetAfrika die ook naar Bolgatanga moest. De volgende dag zijn we naar de bus gegaan waar we vervolgens ongeveer 13 uur in hebben gezeten. In het holst van de nacht werden Loek en ik op een random plek eruit gezet waar Ibrahim op ons stond te wachten. Hij bracht ons naar de Greenhouse. Een guesthouse waar alle mensen van ontmoetafrika eerst heen gaan. Dit ligt in community genaamd Karimenga ongeveer 25 minuten buiten de stad. Hier hebben we de afgelopen twee nachten geslapen. Het hutje was heel mooi, gemaakt van klei dus het rook ook naar klei. Vanochtend pakte ik mijn shirt en zelfs die was naar klei gaan ruiken.

Gisteren zijn we met Mario, een vrijwilliger uit de USA die hier al 1 jaar en 3 maanden woont en nog een jaar zal blijven wonen, naar de stad geweest. Bolgatanga is klein, veel laagbouw, veel kleine winkeltjes en veel stof. We hebben rondgelopen en ergens wat gegeten. Maar ik moet nog wel even de weg vinden daar want dat is natuurlijk binnen 1 dag niet gelukt. Maar het is een fijne gemoedelijke stad dus ik denk dat dat wel goed komt. De mensen zijn vriendelijk en goedlachs en daarnaast kan bijna iedereen engels dus dat komt helemaal goed. Ook heeft Mario al de winkeltjes laten zien met de ‘white people stuff’ zoals hij dat noemde. Hier kun je varianten van nutella en pindakaas halen dus dat ga ik waarschijnlijk wel doen om lekker een boterhammetje met nutella te eten.

Op dit moment zit ik bij de Youth Harvest Foundation waar ze ook internet hebben. Er is net een nieuw kantoor gebouwd en die zit echt in de middle of nowhere. Sandy roads leiden je erheen en plotseling staat daar een gloednieuw gebouw met ‘normale’, westerse wc’s en wat ‘luxe’. Het is met de auto ongeveer tien minuten van de stad af dus met de fiets zal het zo’n twintig minuten duren voordat je in de stad bent vanaf het kantoor en andersom. Ik wil heel graag een fiets gaan huren of kopen zodat ik op en neer kan naar de stad. Ook heb ik dit waarschijnlijk wel nodig voor mijn onderzoek. Loek had het zelfs over een scooter of brommer, dus het ligt er aan hoe ver de scholen zijn die ik ga bezoeken of ik misschien ook een scooter neem. Maar dat is op dit moment allemaal nog onduidelijk omdat ik nog een gesprek moet hebben met John, de founder van de Youth Harvest Foundation. En aangezien het vandaag vrijdag is gaaat dat niet meer lukken voor het weekend dus dat wordt pas maandag. Nog een heel weekend afwachten wat er gaat gebeuren en pas maandag heb ik meer duidelijkheid.

Zo gaat dat hier. Wachten, rustig aan en opeens gebeurd er iets. Ik had het er gisteren even moeilijk mee dat er zo weinig duidelijkheid was maar heb het vandaag alweer geaccepteerd. Het komt uiteindelijk wel en zo niet dan komt het er toch wel weer op een andere manier. Niet teveel verwachten en het laten gebeuren. Ik ben voor nu erg blij dat ik vanmiddag eindelijk naar mijn gastgezin kan zodat dat in ieder geval duidelijk is.

Voor nu hou ik er even mee op, dit was een korte samenvatting van mijn afgelopen dagen en ik zal snel weer meer schrijven!

Heel veel liefs