Lieve allemaal!

Zeven weken in Ghana, één jaar ouder en wederom heel wat ervaringen rijker. Nog maar vier weken veldwerk dus het stiekeme aftellen totdat mama en Sanne hier zijn is begonnen.

Het weekend van 7 maart stond in teken van een traditionele begrafenis bij het gastgezin van Colette. De moeder van haar gastvader was al een hele tijd geleden overleden maar nu pas hadden ze genoeg geld gespaard om een traditionele begrafenis te kunnen doen. Daarnaast is het nu blijkbaar het ‘begrafenisseizoen’. Hier heb ik verschillende redenen over gehoord, de een zegt dat het komt omdat het nu droog en warm is dus dan kunnen de gasten voor de begrafenis overal (lees: buiten) slapen. De ander zegt dat het komt omdat het nu droogseizoen is waardoor mensen niet hoeven te werken op het land, en dus tijd hebben om naar de begrafenis te komen. Laten we het erop houden dat de droogte een grote rol speelt in het ‘begrafenisseizoen’. Al de hele week was het bij Colette een drukke boel. Eten werd klaargemaakt, eigen bier werd gebrouwen en grote potten stonden op het vuur. Letterlijk op het vuur, drie grote stenen worden in een driehoek gelegd waar dan een grote pot tussen wordt geklemd. Hieronder wordt een vuurtje gestookt en steeds nieuw hout bij gegooid. Op vrijdag begon het ‘feest’ rond vier uur ‘s middags, de boxen werden aangezet op het hoogst mogelijke volume. Dat is een typisch Ghana dingetje; alle geluidsapparatuur moet op het hoogste volume aan, ook al wordt je dan bijna weggeblazen door het geluid. Dus zo ook de boxen bij de begrafenis. Hier verzamelden zich de kinderen uit de hele community omheen en gingen los op de (veel te) harde bas van de muziek. Pas rond 19.00 gebeurde er ook echt wat en werd het drukker. De binnenplaats van het huis was volgeladen met vrouwen die bezig waren met koken of de pito (het zelfgebrouwen bier) en anderen hadden matjes uitgerold waarop ze lagen te rusten of te slapen. Deze binnenplaats voelde voor als een veilige haven want daarbuiten was de harde muziek, de dronken mannen en de dansende kinderen. En jij als solemija kan daar niet even ongezien tussendoor lopen zonder dat de kinderen aan je hangen, de mannen met je gaan praten en je moet gaan dansen. Steeds wanneer we even genoeg hadden van het drukke dansen en de muziek gingen we weer terug naar de binnenplaats waar we ons tussen de vrouwen voegden. Buiten werd het steeds drukker en het veld leek een soort verzamelplek voor de hele community. Kleine vuurtjes werden in een grote kring eromheen gemaakt waar pannen op kwamen. Hier werd fried yam, varken en deegballen verkocht. Verder stonden mensen voornamelijk te dansen, liepen wat rond en dronken vooral veel pito. De hele sfeer die er hing is niet te omschrijven. De harde bas van de muziek, de waas die over het veld hing door het vele stof dat omhoog komt vanwege het dansen, de volle maan die hoog aan de hemel staat en zoveel licht geeft dat je een schaduw hebt. De meesten slapen tijdens een begrafenis niet. Zij gaan de hele nacht door met drums, dans en drank. Op zaterdag werd er wederom veel gedanst, gedrumd en gezongen. Het leek een grote chaos en alsof alles door elkaar liep maar volgens mij zat er wel een bepaalde orde en logica in. Voor mijn neus werd er een geit geslacht. Het bloed werd opgevangen in een bakje, wat ze daar vervolgens mee deden weet ik niet.. Ook werd er een kip hard op de grond doodgeslagen en bij de geit gelegd. Zo hebben deze twee dode beesten de hele dag in de zon gelegen. Mannen liepen rond in traditionele kleding en geweerschoten werden gelost. Al met al waren het een interessante maar ook vermoeiende avond en dag die ik niet had willen missen!

Afgelopen weekend was het mijn verjaardag! 23 jaar alweer! Nog bedankt voor de lieve berichtjes en felicitaties! Helaas heeft mijn Whatsapp de berichten van het weekend van 13 t/m 15 maart niet ontvangen dus die berichtjes heb ik nooit gezien..

Op zaterdag zijn we met een aantal vrijwilligers van de Youth Harvest Foundation uit eten geweest bij een wat ‘luxer’ restaurant. Hier heb ik een heerlijke pizza op, wat zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen begrijpen, op zich al een klein feestje was. Hierna zijn we doorgegaan naar het Black Star Hotel, hier is elke zaterdag avond disco avond. Toen we rond 11 uur binnenkwamen waren er nog niet zoveel mensen, maar dat leek niemand iets uit te maken. Wel of niet druk: er wordt sowieso gedanst. Ja, de hele avond wordt er gedanst en zitten op een stoel is er niet echt bij. Het was leuk en we hebben ons goed vermaakt maar wel weer een heel andere manier van uitgaan. Iedereen danst met elkaar en wil graag met elkaar dansen. Zo ook met jou. Dit was soms moeilijk in te schatten omdat ik dan niet zeker wist of ze het deden om het dansen, om jou als meisje of vanwege het feit dat je een solemija bent. Rond drie uur zijn we teruggegaan naar het guesthouse dat we hadden geboekt in de stad. Omdat we zelf te ver buiten de stad wonen was dit een betere optie én ze hadden een normale douche! Heerlijk! Helaas werd ik op mijn eigen verjaardag om 07.00 wakker omdat dit natuurlijk mijn ritme is hier. Na nog een uurtje in bed gelegen te hebben toch besloten eruit te gaan en lekker uitgebreid te douchen. Dus ik sta goed en wel in de douche en draai de kraan open.. maar je raadt het al. Het mocht dan wel mijn verjaardag zijn maar het blijft Ghana. Het water was afgesloten.. Ja toch weer douchen met een emmertje. Gelukkig had ik de avond van tevoren al even onder de douche gestaan dus ik heb er wel een keer van kunnen genieten. Na een lekker ontbijt zijn we Nanda uit gaan zwaaien die weer terug gaat naar Nederland. Daarna zijn we drinken en lekkers gaan kopen voor het ‘feestje’ bij mij thuis.

Toen ik thuis kwam en er niet echt reactie kwam vanuit Mohammed of zijn vrouw(die overigens nog steeds weinig tot niks zegt) had ik er even een hard hoofd in. Misschien iets te enthousiast geweest met al die flessen frisdrank en koekjes.. Terwijl ik zit te skypen in mijn kamer hoor ik opeens harde muziek. Ik loop naar buiten en daar blijkt dat Mohammed zijn enorme geluidsinstallatie buiten heeft neergezet en op het maximale volume lokale muziek afspeelt. Muziek werkt hier als een soort magneet, binnen de kortste keren stond het hele binnenplaatsje vol met kleine kinderen die mij, Colette en Loek verwachtingsvol aankeken. Mohammed had tegen me gezegd dat hij zo terug zou zijn maar was ondertussen al een half uur verdwenen. Ja daar zaten we dan, geen idee wat te doen en of Mohammed nog wel terug zou komen. Opeens was Mohammed weer terug, met in zijn hand een cadeautje en een grote zak met allemaal kleine zakjes drinken. De zakjes drinken moest ik uitdelen aan de kinderen en het cadeautje was voor mij. “Because this is what you always do in your country, I got you a present.” Blij verrast pak ik het cadeautje uit wat een heerlijk ‘kitch’ lijstje blijkt te zijn met ‘Happy birthday’ erop. Op de achterkant van het lijstje had hij zijn naam geschreven. Super lief! Hierna hebben de kinderen een ‘Happy birthday’ liedje voor me gezongen waarna de muziek weer hard aan ging en de kinderen begonnen te dansen. Langzaamaan kwamen ook de oudere mensen langs die ik had uitgenodigd. Iedereen werd voorzien van een bekertje (of drie) frisdrank en wat lekkers en heeft meegedanst op de harde muziek. Alcohol werd er niet gedronken want Mohammed en zijn gezin zijn moslim. Een echt frisdrankfeestje dus! Rond acht uur was het feestje voorbij en de rust weder gekeerd. Ja, ik kan zeker zeggen dat ik een leuke Ghanese verjaardag heb gehad!

Dat waren wel weer de hoogtepunten van afgelopen twee weken dus ik stop er voor nu weer even mee.

Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat en tot over vijf weekjes alweer!

Liefs